Son Eklenenler

İşçi sınıfının uluslararası birlik mücadele ve dayanışma günü olan 1 Mayıs yaklaşıyor! Türkiye'de siyasal iktidar ''Afrin'de savaşı kazandık'' diyerek toplumu uyutmaya çalışırken, gerçeğin böyle olmadığı her geçen gün bir kez daha ortaya çıkmaktadır. Savaşın faturası başta işçiler olmak üzere tüm ezilenlere kesilmektedir. Bir bütün olarak tüm hak ve hukuk arayışları OHAL bahane edilerek yasaklanıyor. Ülke adeta OHAL ve KHK' larla yönetilmesi normalmiş gibi gösterilmeye çalışılıyor. Kadın cinayetleri, tecavüz ve çocuk istismarları, her geçen gün artıyor. Vatandaşı, facebook hesaplarına kadar inceleyip, ceza yağdırıyorlar, tutukluyorlar. ''Tüm bunlar neden?'' sadece 2019 seçimlerinde saltanatlarını kurmaya yönelik. Bunlara hayırdemek için 1 Mayıs'ta alanlarda olmalıyız! İçeride ve dışarıda hükümetin yürüttüğü savaşa hayır demek için 1 Mayıs'tayız! Sömürü ve yağmaya geçit vermemek üzere halkımız ile birlikte şeker fabrikalarının özelleştirilmesine karşı hayır demek için 1 Mayıs'ta alanlardayız! Bütün bunlara dur demek bizlerin elinde. Bizim yakın tarihte Gezi direnişi, Kobane direnişi, akademisyenlerin başkaldırıları ve adalet yürüyüşleri gibi birikimlerimiz var. Bu birikimler diktatörlüğe dur diyecektir. Bunun için diyoruz ki;

BİR GÜNÜ DEĞİL HER GÜNÜ 1 MAYIS YAPMAYA 1 MAYIS'TA MEYDANLARA!

HER YER 1 MAYIS HER YER DİRENİŞ!

ÖZGÜRLÜK YAYIN VE ÜRETİM KOLEKTİFİ

Kategorie: Özgürlükten

KÜRT İKİLEMİ

EDWARD HUNT

Ortadoğu’daki en umut verici demokratik deneyimin ayakta kalmasına izin verilecek mi? Cevap giderek artan bir şekilde Trump yönetiminin jeopolitik kaprislerine dayanıyor.

IŞİD'e karşı savaş boyunca, ABD askeri yetkilileri savaş alanındaki çabalarından dolayı Suriye'deki Kürt liderliğindeki milislere defalarca övgüde bulundular.

İslam Devletine Yönelik Özel Operasyonlar komutanı Tümgeneral James Jarrard geçen yıl , "Onların boyun eğmez bir iradeleri var," diye ağzından kaçırdı. "Ateşli savaşçılar ve mükemmel liderler ve oldukça şaşırtıcı taktisyenler oldular."

Geçtiğimiz Şubat ayında, ABD Merkezi Komuta kumandanı General Joseph Votel, Kürt liderliğindeki savaşçıların “Suriye'de DAEŞ'e karşı karada en etkili güçleri” oluşturduğunu bir komite toplantısında belirtti.

İslam Devleti, 2014 yılında Irak ve Suriye'de terör saltanatına başladığından beri, iki ana grup olan Halk Koruma Birlikleri (YPG) ve Kadın Koruma Birlikleri (YPJ) - Kürt liderliğindeki güçler, ISIS'in kazanımlarını geri alırken.gerçekten kilit bir rol oynamıştır. Ancak ABD'li yetkililerin sürekli övgüsüyle ilgili şaşırtıcı olan şu ki, Kürtler aynı zamanda kuzeydeki Rojava bölgesinde solcu bir toplumsal devrime öncülük etmek için de mücadele ediyorlar - ABD politika yapıcılarının onayını alması muhtemelen zor bir tür proje.

Beklenildiği gibi, seçkin çevrelerdeki herkes, ABD ordusunun Kürt devrimcileriyle ittifak kurması gerektiğini kabul etmiyor. Ortaklık ilk olarak şekil almaya başladığında, Wall Street Journal “Amerika'nın IŞİD'e karşı Marksist Müttefikleri” konusunda uyardı. Geçen yıl, eski ABD'li diplomat Stuart Jones, ABD'nin Kürt liderliğindeki güçlerle devam eden ilişkisinin "ABD değerleri ve ideolojisine . . . gerçekten düşman olan bir politik örgüt için siyasi bir tekel yaratmadığından" emin olmak için Kongre'ye başvurdu.

Washington'daki en büyük endişe, Kürt devrimcilerinin, ABD liderliğindeki küresel düzenin ana maddelerini kesin olarak reddeden kapitalizm karşıtı bir alan oluşturmasıdır. Diğer büyük çekince ise, Kürt devrimcilerinin, ABD hükümetinin terör örgütü olarak sınıflandırdığı Kürdistan İşçi Partisi (PKK) ile olan tarihi bağlarıdır. ABD askeri yetkilileri sürekli olarak Kürt liderliğindeki güçler ile PKK arasında devam eden bir bağlantıyı reddederken, Washington'da YPG'nin PKK üyesi olduğunu varsayıyor.

Irak ve Suriye'de topyekun yenilgi ile yüz yüze gelen IŞİD ile birlikte ABD'nin ilişkisi üzerindeki fikir ayrılığı en başa döndü: Washington, Kürt liderliğindeki güçleri desteklemeye devam etmeli mi yoksa devrimlerini yok etmeye çalışan birçok düşman güçle yüzleşmeye mi terk etmeli?

ABD YAKLAŞIMI

Obama yönetimi ilk olarak Suriye Kürtleri ile ortaklık kurmaya karar verdiğinde, solcu bir devrimi desteklemek için bunu yapmıyordu - sadece IŞİD'le savaşmak için müttefikler arıyordu.

Dışişleri Bakanlığı yetkilisi David Satterfield bu yılın başlarında açıkladığı üzere, Kürt liderliğindeki güçler “bu kavgada ortak olarak bir adım öne çıktılar". “Bunu yapanlar sadece onlardı. Tekliflerimize ve ısrarla istememize rağmen başka hiçbir devlet, başka hiçbir parti, bu savaşa katılmaya istekli değildi. ”

Tek sorun, Türk hükümetinin ABD’nin Kürtlerle ortak olmasını istememesiydi. NATO müttefiki olan Türkiye, YPG'yi PKK'nın bir uzantısı ve Kürt ulusal kurtuluş partisini Türk devletinin bir düşmanı olarak görür. Bu zorlukla karşı karşıya kalan ABD'li yetkililer basit bir çözüm hazırladılar: Kürt savaşçılarından Arap savaşçılarıyla güçlerini birleştirmelerini ve kendileri için yeni bir isim yaratmalarını istediler.

ABD Özel Harekat Komutanı Raymond Thomas, "Kendilerini YPG dışında hangi isimle çağırmak istediklerini, yani, isimlerini değiştirmeleri gerektiğini kelimenin tam manasıyla onlara tekrarladık," diye anımsattı. “Yaklaşık bir gün sonra Suriye Demokratik Güçleri olduklarını ilan ettiler.”

İsim değişikliği ile ABD, Kürt liderliğindeki güçlere geniş askeri destek sunarak, IŞİD'e karşı sayısız zafere ulaşmalarına yardımcı oldu. Kürt liderliğindeki kuvvetler, Kobanî bölgesini uzun bir kuşatmaya karşı savundu, Münbiç şehrini ele geçirmek için büyük bir taarruz başlattı ve başkentinden İŞİD'in çıkarılmasını sağlayan Rakka'ya kara saldırısına öncülük etti.

Yine de, ABD yetkilileri desteklerinin önemli uyarılar içerdiğini açıkça belirttiler. Savaş alanında Kürt liderliğindeki güçler ne kadar kahramanlık gösterirse göstersinler, ABD yetkilileri Suriye Kürtlerinin Rojava'da öncülük ettikleri toplumsal bir devrimi desteklemeyi reddettiler.

Suriyeli Kürtler, Mart 2016'da Suriye içinde yeni bir özerk bölgenin kurulmasını ilan eden büyük bir adım attıklarında, ABD'li yetkililer muhalefet ettiklerini açıkladılar. Dışişleri Bakanlığı sözcüsü John Kirby, “Suriye'deki özerk ve yarı otonom bölgeleri desteklemiyoruz” dedi. "Basbayağı desteklemiyoruz."

Birkaç ay sonra, ABD yetkilileri daha somut adımlar attılar. ABD özel kuvvetlerinin, Amerikan ve Kürt askeri güçleri arasındaki artan dayanışmanın bir işareti olan YPG imzasıyla birlikte yamalar taşıdığını bildiren yetkililer, özel harekat kuvvetlerinin görevden alınmasını emrettiler.

ABD askeri yetkilileri Suriyeli Kürtleri övmeye devam etse de, ihtilafın temel konusu sürüp gitti: ABD'nin, Kürtlerin önderlik ettiği radikal öz-yönetim ve sosyal adalet deneyini teşvik etmekte hiç bir çıkarı yoktu. Suriyeli Kürtleri Suriye’ye birçok olumlu sosyal değişim getirdiği için öven Özel Kuvvetler Komutanı Raymond Thomas bile Kürt liderliğindeki milis güçlerini "bizim vekillerimiz"den başka bir şey olarak görmedi. Thomas, Kürt öncülüğündeki güçler "bizim için çalışan ve bizim emirlerimizi yerine getiren 50.000 kişilik vekil bir güç," olduğunu söyledi.

YENİ STRATEJİK DÜŞÜNCELER

ABD'li yetkililer, DAEŞ'e karşı savaşın sona ermesiyle birlikte, Kürt müttefiklerini kullanmanın yeni yollarını arıyorlar ve Suriye'deki savaşın sonucunu şekillendirmede fayda sağlayabileceklerini düşünüyorlar.

Suriye'deki çatışma, binlerce insanın hayatına mal olurken, 2011'den beri şiddetle devam ediyor. İran ve Rusya tarafından desteklenen Suriye lideri Beşar Esad, birçoğu ABD ve diğer bölgesel güçler tarafından desteklenen birçok isyancı gruba karşı yıkıcı bir savaş başlattı. Onbinlerce insan çapraz ateşin ortasında kaldı ve milyonlarcası yerinden yurdundan oldu.

IŞİD'in yenilgisi, savaşta daha aracısız bir rol oynaması için ABD liderliğindeki koalisyona iyi bir konum bıraktı. O zamanki Dışişleri Bakanı Rex Tillerson bu yılın başlarında şöyle konuştu: “ABD ve IŞİD'i yenmek için bizimle birlikte çalışan koalisyon güçleri bugün Suriye topraklarının yüzde 30'unu ve nüfusun büyük bir kısmını ve Suriye'nin petrol bölgelerinin önemli bir bölümünü kontrol ediyor."

ABD liderliğindeki koalisyonu koruyarak, birçok yetkili, Rusların ve İranlıların Suriye'de faaliyet göstermeye devam etmesini çok daha zorlaştırabileceklerini söylüyor. Esasen, Kürt liderliğindeki güçlerle olan bağlarını, savaşa daha doğrudan müdahale etmek için sürdürmek istiyorlar.

Dışişleri Bakanlığı yetkilisi David Satterfield, bu yıl başlarında “İran'a karşı mücadele ederken yeni bir Suriye devleti için yeni politik yapılar yaratmanın önemini vurgulayarak, çeşitli nedenlerden ötürü kalacağız” dedi.

Eski ABD'li diplomat James Jeffrey benzer hedefler belirledi. Jeffrey, “Türklere Kürtlerin ISIS'i yenmek için geçici, taktiksel ve eyleme dayalı olduklarını anlattık,” dedi. İleriye dönük olarak, ABD’nin “İran’ı” kontrol ve Rusları baskı altına almak için Kürtlere ihtiyacı olduğunu söyledi. “Bunun bütün amacı, Suriye'de siyasi bir çözümü zorlamak için devam edeceğimizi söyleyerek Rusları Suriyelilerden ayırmak.”

O sırada, ABD'li yetkililer, Kürt liderliğindeki ortaklarını Kuzey Suriye sınırında 30.000 savaşçının oluşturduğu bir güç haline dönüştürmeye başladıklarını açıkladılar. Savunma Bakanı James Mattis'e göre, koalisyon güçleri Kürt liderliğindeki savaşçıları bölgeyi daha etkin bir şekilde korumaları için eğitiyor ve donatıyorlar. Mattis, “Yani silahlı olacaklar” dedi. “En azından tüfekler ve makineli tüfekler gibi bir şeyler diyebilirim.”

Hemen, Trump yönetimi önemli bir dirençle karşılandı. Türk hükümeti, Suriye Kürtlerinin Rojava'daki devrimlerine devam etmelerine izin verme niyeti olmadığını söyleyerek hareketin şiddetle karşısında olduğunu duyurdu. Türkiye Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan, Kürt liderliğindeki güçleri “ortadan kaldırma” tehdidinde bulundu.

Trump yönetimi, Rojava'nın üç kantonundan biri olan Afrîn'i işgal ve fethetmesine izin vererek, Türk hükümetine kısmen teslim oldu. Ocak-Mart ayları arasında Türk kuvvetleri yüzlerce sivili öldüren ve 200 bin Kürt'ü bölgeyi terk etmeye zorlayan bir kuşatma başlattı.

Ancak, Türk hükümeti operasyonlarını Rojava'nın geri kalan kısımlarına genişletmekle tehdit ettiğinde - ABD güçlerine saldırı çağrısında bulunacak kadar ileri giderek - Trump yönetimi geri adım attı. Türk yetkililerle bir araya gelen Tillerson, Amerikan kuvvetlerinin, Kürt liderliğindeki güçlerin daha önce İslam Devletinden kurtulmaya yardım ettiği bir şehir olan Münbiç'te yer alacağını açıkladı.

ABD ve Türk hükümetleri arasında gerginlikler arttıkça, Trump yönetimi daha sonra büyük bir sorunla karşı karşıya kaldı. Şubat ayında, Rus yetkililer tarafından desteklenen rejim yanlısı Suriye güçleri, doğu Suriye'deki Kürt öncülüğündeki güçlere saldırı başlattı. Etkin Rus müdahalesinin farkında olan ABD'li yetkililer, düzinelerce Rus da dahil olmak üzere yüzlerce insanı öldürerek, hava saldırılarıyla yanıt vermeye karar verdiler.

Kolayca alevlenebilen olay, çatışmanın Birleşik Devletler ve Rusya'yı doğrudan savaşa ne kadar hızlı getirebileceğini gösterdi. Toplumsal devrimlerini sürdürdükçe, Suriyeli Kürtlerin boğuşmaya devam ettiği varoluşsal tehditleri doğuruyordu. Sadece Türk hükümeti tarafından yok edilmeyle tehdit edilmekle kalmıyor, aynı zamanda Esad'in devrimin başarılı olmasına izin verme niyetinin olmadığını da biliyorlar. ABD ordusunun sınırlı desteği olmadan, halihazırda çok sayıda cephede istilalarla karşı karşıya olabilirler.

BİR SONRAKİ ADIMDA NE OLACAK?

Trump yönetiminin Suriyeli Kürtlerle olan işbirliğine olan bağlılığını test eden Türk ve rejim yanlısı Suriye güçleri ile birlikte, Washington'daki yetkililer şimdi ne yapmaları gerektiğine dair ateşli bir tartışma başlattılar. IŞİD'e karşı savaşın sona ermesine büyük ölçüde katılırlarken, Suriye'deki savaşa doğrudan müdahil olmaları gerekip gerekmediği konusunda hemfikir değiller.

Ocak ayında, Dışişleri Bakanlığı yetkilisi David Satterfield bir kongre komitesine, "başkanın, bir strateji meselesi olarak, Suriye'yi terk etmeyeceğimizi taahhüt ettiğini," söyledi. "Zafer ilan edip gitmeyeceğiz." Dışişleri Bakanı Tillerson kararı, ABD'nin “Suriye'de askeri varlığını sürdüreceğini ” ilan ederek onayladı.

Aynı zamanda birçok yetkili, Suriye'den çekilmeye hazırlanmanın zamanının geldiği konusunda ısrar etmeye başladı. Şubat ayında, eski ABD Suriye Büyükelçisi Robert Ford, uzun vadeli ABD askeri varlığına karşı kongre komitesine uyarıda bulundu. Ford, "Eninde sonunda, Suriyel Kürt ve Suriyeli Arap müttefiklerimiz Esad ile bir anlaşma yapmalılar," diye öne sürdü. "Süresiz askeri varlığa hazırlıklı olmadığımız sürece, bu anlaşma büyük ölçüde Esad'ın şartlarında olacak çünkü biz gidene kadar bekleyecek."

Ford, Amerikan-Kürt ittifakının Türkiye ile ABD ilişkilerini ve İran'a yönelik ABD politikasını nasıl etkileyeceği konusunda özellikle endişeliydi. Kongre'ye bölgedeki ABD önceliklerini dikkatlice değerlendirmesini önerdi.

“ABD'nin Suriye Kürt güçlerini İslam Devleti'ne karşı bir maşa olarak kullanması önceliği ise, o zaman İran sorunu üzerinde Türkiye ile çalışmak çok daha zor olacak” dedi. “Öte yandan, şimdi önceliğin İran olması gerektiğine karar verirsek, o zaman Türkiye ile nasıl bir anlaşmaya varılacağını anlamaya ihtiyacımız var.”

Trump yönetimi içinde de yetkililer aynı konularda düşünüyorlar. Bazı üst düzey yetkililer, Suriyeli Kürtlerin Esad ile bir anlaşma yapmasını ve böylece Amerikan güçlerini bölgeden çekip Türkiye ile yakınlaşma girişiminde bulunmasını istiyor. Diğerleri ise, İran'ın ve Rusya'nın müdahil olmasıyla daha doğrudan mücadele ederken, Esad üzerinde baskıyı sürdürmek için Kürt liderliğindeki güçlerle çalışmaya devam etmeleri gerektiğini söylüyor.

Şimdiye dek, sertlik yanlıları, ABD kuvvetlerini bölgede tutmak için Trump'ı ikna ederek, üstün geldiler. Fakat pozisyonlarını ne kadar süre koruyabilecekleri belli değil.

Nihayetinde asıl mesele, Trump yönetiminin, aynı zamanda Kürt kurtuluş mücadelesinde büyük bir ilerlemenin önünü açarken IŞİD'i püskürtmede bu kadar önemli bir rol oynamış olan güçleri desteklemeye devam edip etmeyeceği. Sonunda, Trump’ın kararı Ortadoğu’daki en umut verici demokratik deneyimin ayakta kalmasına izin verilip verilmeyeceğini oldukça belirleyebilir.

*www.jacobinmag.com sitesindeki yazıdan Türkçe'ye amatörce çevrilmiştir.

ÖZGÜRLÜK

Kategorie: Üretim-Katkı-Tartışma

VADEDİLEN ÜLKE HALA BURADA DEĞİL

ROBERT GREENE II

(Ç.N.: Martin Luther King'in anısına saygılarımızla . . . "Beni korkutan kötülerin baskısı değil, iyilerin kayıtsızlığı." King'in bahsettiği tam da şu anda Türkiye, Rusya, Çin ve diğer diktatörlükle yönetilen ülkelerde olan şey... Umarız bıraktığı miras insanlara gerçekten bir "Kutup Yıldızı" olur!)

Martin Luther King'in suikastle öldürülmesinden elli yıl sonra, Sol, King'in örnek oluşturduğu bir tür ahlaki açıklıkla konuşmak için mücadele ediyor - fakat bu bizi denemekten alıkoymamalı.

Martin Luther King Jr’ın 4 Nisan 1968’deki suikastı, Amerikan solunda asla doldurulamayan bir boşluğu ardında bıraktı. Amerikan toplumunda savaş, yoksulluk ve yaygın ırkçılığa dair tartışmalara getirdiği ahlaki açıklık, son elli yıl boyunca büyük sorunlara küçük çözümler getiren intikamcı bir sağ kanat ve ürkek bir liberalizm tarafından belirli bir sınıfın içine sokuldu.

King'in, militarizm, aşırı ekonomik eşitsizlik ve beyaz üstünlüğüne karşı uyardığı üçlü kötülük, bazı bakımlardan, ölümünden bu yana geçen son elli yılda daha yerleşik bir hale geldi. Ulusun, King'in yetişkin hayatının çoğunu adadığı sorunları yeterince ele aldığını 4 Nisan 2018 itibariyle hiçbir Amerikalı politikacı lider söyleyemez. Bu arada, Sol'un kendisi King'in ifade ettiği argümanları ilerletmek veya onları yirmi birinci yüzyılda güncellemek için mücadele ediyor. Yine de King solcular için önemli olmaktadır çünkü uzun süredir onun davası bizim davamızdır.

1970'lerin sonlarında ve 1980'lerin başlarında bir King bayramı yaratma çabası iki nedenden dolayı önemliydi. İlk olarak, Amerikalıları, modern Amerikan toplumunu daha iyi şekillendirmede King ve Sivil Haklar Hareketi'nin oynadığı rolü kabul etmeye zorladı. 1968'den sonra, Richard Nixon'un Güney stratejisi ve Yeni Sağ'ın (her ikisi de 1980'de Ronald Reagan'ı Beyaz Saray'a taşıdı) yükselişi, Afrikalı Amerikalılar tarafından gerçekleştirilen değerli ilerlemeyi sona erdirmekle tehdit etti. Eylemciler ve ilerici politikacılar, bir anma gününün, Amerikalıların hem yapılmış olan ilerlemeyi hem de daha ne kadar yapılması gerektiğini düşündürdüğünü benzer şekilde savundular.

Bayram mücadelesi başka bir sebepten dolayı da dikkat çekiciydi. 1983'te King bayramı federal yasa haline gelinceye kadar Sol çok sayıda yenilgiye uğradı. Jimmy Carter’ın başkanlığı, gelecek için tutarlı bir sol koalisyon kurmada başarısız olurken, azar azar liberalleştirmeyi uygulamaya koydu. Reagan'ın başkanlığı, Büyük Toplum döneminin aşırı ihtiyaç duyulan fon programları daha da çok açlık çekip istenileni yaptırırken Carter döneminin sonuna işaret eden ABD ve SSCB arasındaki yükselen gerginlikler üzerine zaten inşa edilmişti.

Aynı yıl, King'in mirası, başka bir etkinliğe ilham kaynağı oldu. 1983 Mart'tında Washington'da, 1963'teki ünlü gösterinin göze çarpan yirminci yıldönümü kutlaması, Reagan'ın Amerika'sında kendilerini örgütlemek için Sol'a bir eylem çağrısı olarak katılan sayısını ikiye katladı. Jesse Jackson’ın konuşması özellikle etkileyiciydi. Herkes 1984'te başkan adayı olabileceğini biliyordu. Ancak, yürüyüşün sadece destek toplamak için bir fırsat olmadığını, aynı zamanda 1980'lerde Sol için yeni bir vizyon oluşturduğunu anladı. "Artık yeni bir hayali hayal etmeliyiz," diye ilan etti. "Yaygınlaşmış bir hayal olmalı." Diğer ilerici hareketlerle birlikte emekçi kesimleri ve sivil hakları birleştirmeyi öneren onun hırslı Gökkuşağı Koalisyonu gelinen sonuçtu. Jackson’ın karizmatik liderliğine çok bağımlı olmasına rağmen, hareket yine de muhafazakar zaferlerin on yılı süresince parlak bir ışıktı.

King'in o zaman uyardığından bu yana üç kötülük daha da kötüleşti. Militarizm, Orta Doğu ve Orta Asya'da görünürde sonu olmayan birçok savaşı tetikledi. Özellikle kazandıklarını kaybeden siyahlarla birlikte ekonomik eşitsizlik kontrolden çıktı. Irkçılık, devam eden polis vahşetinde ve acımasız adaletsiz kurumlarda kendini gösterdi. King'in durdurmaya çalıştığı işte bu zehirli tezgahtı. Bunu yapmaya çalışırken öldü. Mirasını bugün iyi bir şey yapmak için kullanmak Sol'a kalmış.

Eğer Sol daha genel olarak King'in mirasını yerine getirmek için çabaladıysa, özellikle Afrikalı-Amerikalı solun çok daha fazla sayesindedir. 1970'lerde Siyah Güç hareketinin yıkılışını, yirmi yıl sonra, 1990'ların sonlarında Siyah Radikal Kongresi şeklinde bir başka başarısız çaba izledi. King'in inandığı şeylerin çoğunun bir evrimi olan Siyah Radikal Kongresi, kesişimsellik dilini kullanırken ve Soğuk Savaş sonrası dünya için Amerikan imparatorluğu ile ilgili analizlerini güncellerken üç kötülük aleyhinde konuştu. Ancak, Irak Savaşı ile, örgüt ülkede muhalif karşıtı "terörle mücadele" histerisinin bir kurbanı olarak harap hale düştü.

Diğer hareketler de benzer kadere mahkum oldular. King'in hakkında uyardığı eşitsizlik ile Amerika'nın boğuşmaktaki yetersizliğinin doğurduğu Occupy Wall Street gücünü kaybetti ve sonradan 2011'de ezildi. Daima halka dayanan The Black Lives Matter hareketi,(Sivil Haklar ve Siyah Güç hareketleri gibi) FBI'ın onları "Siyah Kimlik Aşırılıkçıları" -J. Edgar Hoover'ın taktik tahtasından alıntı yapılan ürkütücü deyim- olarak yaftalamasıyla mücadele etmek zorundalar.

King'in son savaşlarını yaptığı yerlerde bile üç kötülüğe karşı mücadelenin kaybeden olduğunu görüyoruz. 1960'ların sonunda Yoksul Halkın Mücadelesi süresince King, yoksul beyaz Amerikalıların en yoksullarını temsil eden Appalachia'dan üyelere yardım etti. Günümüzde halen aşırı yoksulluk çekiyorlar. King'in Chicago'da 1966'daki Afrikalı-Amerikalılar için yetersiz konut ve harap eğitim sistemine karşı mücadelesi karışık bir zaferle sona erdi. Bugün Amerika’nın eğitim ve ekonomik sistemleri her zaman olduğu gibi ırkçı bir biçimde ayrılıyor. King'in grev yapan çöpçülerin yanında çalıştığı Memphis, 1968'de olduğu gibi 2018'de de ırk olarak bölündü. King'in ana operasyon üssü olan ve “Nefret Etmeye Vakti Olmayan Şehir” Atlanta, sınıf ve ırksal çizgilerde kırılmaya devam ediyor.

King, hiç kuşkusuz, mücadele yürüttüğü sorunların birçoğunun günümüzde ne kadar ele alındığı konusunda hayal kırıklığına uğrayacaktır. Fakat aynı zamanda Amerika'yı daha kötü dürtülerden kurtaracak hareketin uzun ve çok kuşaklı bir şey olacağını da biliyordu. Ve bu düşmanların yanı sıra dostlarla da mücadele etmeyi gerektirir.

King'in dikkatli ve içten Siyah Güç eleştirisi güzel bir örnektir. Suikastından önce King, öğütler verdi ve konuşmalar yaptı ve siyah özgürlük hareketinin daha geniş bir kısmı olarak gidebileceği yer ve Siyah Güç'ün kökleri hakkında kapsamlı yazdı. King, diğer birçok sivil haklar liderleri gibi, 1966 yazında hareketi eleştirdi, kısa süre sonra eleştiriden kavramaya doğru yöneldi. 1965'teki isyanından ve 1966'daki Chicago'daki karmaşık zaferinin ardından Watts'a yaptığı ziyaretler hakkında bilgi veren King, siyah Amerika'nın gençlerinin Soğuk Savaş liberalizminin yerine getirilmeyen sözlerinden yorulduğunu anladı.

Son kitabı Buradan Nereye Gideriz'de "Siyah Güç" başlıklı bölüm, King'in Siyah Güç savunucuları ile eski sivil haklar aktivistleri arasında bir ittifak oluşturmaya çalıştığını gösterir. King, Siyah Güç'ün "Zencinin kazanamadığı inancından doğan nihilist[hiççilik felsefesi] bir felsefe" olduğunu savundu. Onu, hem "temsil ed(il)en umudun bir cesareti . . .hem de gettonun sonsuzluğunda bir inanç" olduğunu savunarak 1920'lerin Garvey hareketine[ABD'deki siyah milliyetçilik hareketi] benzetti. Siyah Güç'te gördüğü, ayrılıkçılık çağrısının radikal değişim için gerekli olan ırklararası işbirliklerini inşa etme olasılığını engelleyeceğinden korkuyordu. Yine de King, genç Afrikalı-Amerikalı aktivistlerin nereden geldiğini anladı. Sonuçta, bunların bazıları - belki de en önemlisi Stokely Carmichael da dahil olmak üzere - aktivist kariyerlerine Güney'deki Sivil Haklar Hareketi'nin bir parçası olarak başladı. Ve yerel düzeyde gerçek bir değişim yaratmanın bir yolu olarak Lowndes County, Alabama gibi yerlerde Siyah Güç'e olan ihtiyacı gördü.

Sol günümüzde sınıf temelli politikalar ve sözde "kimlik politikaları" arasındaki ilişki ile boğuşurken, King'in bu ikisini birleştirmede değer gördüğünü hatırlamakta fayda vardır. Amerikan toplumunun her türlü nüanslı, sol eleştirisi, Amerika'nın ırksal, sınıf ve toplumsal cinsiyet dinamiklerini dikkate almak zorundadır. Sol aktivist ve aydınların en iyileri bunu fark etti(zaman zaman iş cinsiyetçiliğe geldiğinde King'in kendisi yetersiz kalsa bile). Birçok çevrede buna kesişme denir, aslında gerçeklikte politik bir anlam ifade etmelidir.

King'in siyah milliyetçiler, Kara Güç savunucuları ve radikal değişim arayışındaki diğerleriyle tartışmaları sadece Amerikan toplumuyla ilgili eleştirilerini keskinleştirdi. İdeolojik değişim için şartların olgunlaştığı bir çağda, modern solun içerisindeki hareketlerin benzer şekilde dikkatli ama güçlü eleştirmelerine ihtiyacımız var - solcu fikirleri yaygınlaştırmak için gerekli olan düşünce karışımını yüzeye çıkaracak bir tür uzlaşma.

Yeni hareketler, King ve diğerleri tarafından geride bırakılan mirası almaya çalıştılar. William Barber'in Yoksul Halkın Mücadelesi'ni yeniden başlatma girişimi, siyasilerin nihayet bir çok Amerikalı’nın karşı karşıya kalmaya devam ettiği yoksulluğa dikkatlerini çekecek bir yol sağlar. Herkese Tıbbi Bakım hareketi, King'in güçlü bir şekilde desteklediği, kaliteli, genel sağlık bakım davası için mücadele ediyor. Ve bugünün tüm teknolojik harikaları ile, King'in “Dünya Evi” adlı denemesinden alınan sözler, Sol’un öncelikleri için bir Kutup Yıldızı vazifesi görür: "Bilimsel güç ahlaki güce üstün geldiğinde, güdümlü füzelerimiz ve yanılmış insanlarımız olacak"

Martin Luther King Jr, Amerikan toplumunun hala uğraştığı birçok soruna değindi. Sol, King'in örnek oluşturduğu bir tür ahlaki açıklıkla konuşmak için mücadele ediyor - fakat bu bizi denemekten alıkoymamalı.

*www.jacobinmag.com sitesindeki yazıdan Türkçe'ye amatörce çevrilmiştir.

ÖZGÜRLÜK

Kategorie: Üretim-Katkı-Tartışma

Kapitalizm Altında Sosyal Medya: Bağımlılık Yapıcı, Manipülatif ve Yabancılaştırıcı

Bryce Gordon

2 Nisan 2018

(Ç.N.: Ne yediğini, ne içtiğini, ne yaptığını teşhir etmeyi kimlik ifade etme biçimi haline sokan sosyal medya bir yandan kişinin egolarını okşarken, diğer yandan aynı kişinin toplumsal acılar karşısında duyarsızlaşmasının da yolunu yapıyor. Kendini bilgiyle değil dış görüntü ile göstermenin statü kazandırdığı yanılsaması içinde geçmişe dair paylaşımcı ne kadar görgü ve görenek varsa sosyal medya vasıtasıyla kar uğruna kapitalizm tarafından bir bir yok ediliyor. Oysa bir zamanlar bırakın ne yediğini nereye gittiğini söylemeyi çocukların bile sokakta yemek yemesine birinin canı çeker diye izin verilmezdi. İnsanlar ayıplardı. İnsanlar utanırdı. Ve insanların kızaran yüzleri vardı. Şimdi ise Suriye'de, Irak'ta, Yemen'de çocuklar katledilirken insanlar ne yediğini ne içtiğini gayet rahat bir şekilde teşhir edebiliyor. Birey kendini etrafındakilerin merkezinde görüyor. Ve varsa yoksa önemli olan kendisi oluyor. Dış dünyada neler olup bittiği, başkalarının acıları onu ilgilendirmiyor. Çünkü sosyal medya önemli olanın sadece kendi sırtındaki kürk olduğu ve sadece ona özen göstermesi gerektiği zehrini bilinçlere zerk ediyor. Ve tüm dünyanın birbiriyle sözde iletişimde olduğu günümüzde teknoloji geliştikçe insanlık ve insanlar gerici hale geliyor. Somut kanıtı ise Putinlerde, Trumplarda, Xi Jingpinlerde, T. Erdoğanlarda vücut buluyor. Teknoloji şirketleri de karlarına kar katıyor.)

Kar güdüsü nihayetinde, internet teknolojilerinin bağımlılık yaratan doğasından sorumludur.

Akıllı telefon veya sosyal medya kullanan herkes - ABD'de sırasıyla % 77 ve% 81 - birinin çevrimiçi olup olmadığını kontrol etmeyi durduramadığı hissine maruz kalıyor. Sabit, sürekli bildirimler, çoğu insanın artık kanıksadığı günlük hayatın çok fazla bir parçası haline gelerek, sabahtan akşama duygularımızı bombardımana tutuyorlar.

Geçtiğimiz yıl boyunca veya akıllı telefonlar ve sosyal medya her yerde yaygınlaşmaya başladıktan takriben, yaklaşık on yıl sonra, bu fenomenin bir bilançosunu çıkarmaya girişen gösterişsiz ama belgeli makaleler ve kitaplar eğilimi ortaya çıktı. Doğal olarak, bu gelişme konusunda, bunu içtenlikle kucaklayanlardan tutun da internet öncesi topluma dönüşü faydasız olarak görenlere ve ikisi arasında kalanlara kadar çok çeşitli görüşler var.

İnternet teknolojilerinin olumlu, kullanışlı, ilerici yönleri açıktır ve ayrıntı gerektirmez. Ancak mevcut haliyle, akıllı telefonlar, sosyal medya ve internetin de sosyal hayat, sosyal gelişim, zihinsel sağlık, veri üzerindeki kontrol ve bilgi akışı üzerinde kayda değer endişelere yol açtığına dair önemli kanıtlar vardır.

The Atlantic dergisindeki "Akıllı Telefonlar Bir Nesli Yok Mu Etti?" başlıklı makalede, liberal psikoloji profesörü Jean Twenge, akıllı telefonların, toplum için, özellikle de gençler için, net bir olumsuzluk olduğu iddiasını destekleyen sayısız istatistik sunar. Yıllar boyunca davranışlar ve alışkanlıklarda kuşaklar arası değişimler üzerinde çalıştıktan sonra, pek çok tutumda akıllı telefonlar bir norm olduğundan beri geçen sürede olduğu gibi ani bir değişiklik asla yaşanmadığını iddia eder. Bağımsızlık ve olgunluğun geleneksel ölçüleri söz konusu olduğunda, giderek yükselen gerilemenin akıllı telefonların yükselişi ile ilişkili olduğunu öne sürer. Makalenin ahlakçı başlığına rağmen, Twenge, inancına göre, diğer birçok faktörün oyunda olduğunu, bu teknolojilerin pek çok olumlu yönleri olduğunu ve nesillerle ilgili bu değişimlerin daima gerçekleştiğini kabul eder. Bununla birlikte, akıllı telefonların tehlikeli olduğu sonucuna varır.

Düşünceli, Luddite[hızla gelişen teknoloji yüzünden işsiz kalacaklarından korkan işçi] olmayan bir okuyucu bu tür iddiaları reddedebilir. Ancak insan refahı ve gelişim ile ilgilenen bir kimse için istatistikleri nesnel bir şekilde okumak zordur. "2015'te 12. sınıftakiler, 8. sınıftakilerin daha 2009'da yaptığından daha az sıklıkta dışarı çıkıyorlardı. . . Neredeyse her gün arkadaşlarıyla bir araya gelen gençlerin sayısı 2000'den 2015'e % 40'tan fazla düştü.” Araştırmaları, akıllı telefonlar ortaya çıktığından beri bağımsız olma hevesinin yanı sıra sosyal ve cinsel faaliyetlerdeki sert düşüşleri de gösterir. Bu, uyku eksikliğindeki keskin yükselişleri ve "Kendimi sürekli dışlanmış hissediyorum" ve "Çoğu zaman yalnız hissediyorum" ile uygun cümleleri de beraberinde getirir.

Elbette, basitçe “akıllı telefonları suçlamak” saçma olurdu. Bununla birlikte, insanlar üzerindeki etkilerini bir kalemde çizmek de aynı derecede saçma olurdu. Yabancılaşmadan dolayı insanlar her zaman, giderek ivme kazanan çürüme tarafından şiddetlendirilen kapitalizm altında, on yıllardır var olan yalnızlık ve kişisel bakım eksikliğine yol açan bu eğilimleri tecrübe ediyorlar. Ancak son yıllarda bu eğilimlerdeki ani artış, daha derin bir bakış gerektirmektedir.

Twenge'nin makalesi boyunca, akıllı telefonların neden bu kadar ölçülebilir bir çekime sahip olduğu konusunda hiçbir düşünceye asla mahal kalmaz. Twenge'e göre, bağımlılık teknolojinin doğasında var. Fakat bu açıklama hiçbir şey açıklamayan boş bir totolojidir: "İnsanlar akıllı telefonlara bağımlıdırlar çünkü akıllı telefonlar bağımlılıktır." Burada açıkça daha fazlası var.

Sol'a gelince, birçok kişi, onları muhafazakar ve gelişime karşı olarak kapı dışarı ederek, akıllı telefon ve sosyal medyanın zararlı doğasına etkin bir şekilde işaret edenlerle dalga geçiyor. Bunu, zaman ve emek tasarrufu teknolojinin gericiler tarafından mantıksız içerleme ile karşılanmasında şu ana dek başka bir durum olarak görüyorlar. Çocukça suçlamaya karşı teknolojik yeniliği savunmak mantıklıdır, ancak bu tür gelişimlerin etkilerini soyut olarak değil kapitalizmin baskıları ile birlikte düşünmeliyiz.

Kapitalizm altında geliştikçe, akıllı telefonlar, sosyal medya ve internetin kendisi kar için üretilen herhangi bir teknolojiye zorla yüklenen baskılara, çarpıklıklara ve gereksinimlere maruz kalmıştır. Hiçbir şirket, en iyi niyetli bireyleri bile ya ilkelerini terk etmeye ya da her şeyi kaybetmeye zorlayan kar güdüsünün mantığından muaf değildir.

Sosyal medya şirketleri kendilerini sadece kamu hizmetleri olarak resmediyorlar, insanlığın iyiliği için çalışıyorlar. Mimarları, şirketlerini neden yarattıkları sorulduğunda, tahmin edilebileceği üzere bir çeşit "insanları birbirine bağlamak için" cevabını veriyorlar. Fakat olumlu halkla ilişkiler yürütmek için gerekli olan soylu amaçlara gizlenmiş ikiyüzlülüğün ardında sosyal medyadaki büyük oyuncuların kar amacı güden şirketleri vardır.

Facebook'u sadece bir örnek olarak kullanacağız. Herhangi bir sektördeki herhangi bir şirket gibi, Facebook da kazanç elde eder ya da batar ve herhangi bir şirket gibi hizmetini "bedava" sunar ve karının çoğunu reklamlar yoluyla elde eder. Mantıksal olarak, reklam yeri satın alan şirketler, mümkün olduğunca çok ilgili kullanıcı tarafından ürünlerinin görülmesini ister. Bu nedenle, Facebook, reklamverenlere satmak için kullanıcılarının alışkanlıklarını ve kişisel ilgi alanlarını toplar.

Facebook bunu otomatik olarak yapar, kullanıcının davranışının her yönünü izler, örneğin imleciniz ekranın belirli bir kısmında ne kadar kalıyor, vb. Ardından, eğilimleri tanımlamak ve davranışı tahmin etmek için verileri diğer her kullanıcıyla çapraz karşılaştırmaya alırlar. Twenge'nin Atlantik'te belirttiği gibi, Facebook, içerden sızan bir belgeye göre, kullanıcıların duygusal durumlarını belirleme ve hatta “gençlerin güven artırımına ihtiyaç duydukları anlara” nokta atışı yapma becerisiyle müşteri topluyor.

Bu veriler daha sonra doğru zamanda belirli reklamlarla belirli insanları hedeflemekte kullanılır. Bu, Facebook’un iş modelinin temel bir bileşenidir. O halde, Facebook'un mümkün olduğunca çok hizmetini kullanmanızı isteyeceği en azından mantıklıdır. Sosyal ağda ne kadar çok zaman harcarsanız, o kadar çok reklam görürsünüz, böylece karları hızla yükselir. Facebook kullanımını en üst düzeye çıkarmak ayrıca veri toplamak ve davranışları tahmin etmek için daha fazla zaman sağlar. Kullanıcılara bağımlılık ya da Silikon Vadisi tiplerinin örtülü olarak söyledikleri gibi "onlara angaje olma," kar maksimize etmek için Facebook'un alması gereken mantıklı eylemdir.

Facebook bunu, insan psikolojisindeki her türlü zafiyetten yararlanarak, kullanıcı deneyiminin her yönünü hassas bir şekilde ayarlayarak (sayfaların yüklenmesinin tam olarak ne kadar uzun sürdüğünden tutun da bildirimleri en ilgi çekici kılan kırmızı renk tonuna kadar) mümkün olduğunca bağımlılık yapmasını sağlar. Tüm kullanıcılar üzerinde oluşturdukları büyük veri profilleri sayesinde Facebook, kullanıcıları olağanüstü bir hassasiyetle hedefleyebilir. Dopamin[vücutta doğal olarak üretilen bir kimyasaldır] seviyelerini ve böylece sitede geçirilen zamanı, artı her bir küçük ayarlamayı üzerinde test etmek ve saflaştırmak için iki milyar insanın model boyutunun faydasını arttırabilme gibi her bir detayı düşünen tasarım mühendisleri ve davranış psikologları ile donatılmış bir ekibin milyonlarca insanın önüne geçilemez bulduğu bir ürün yaratması şaşırtıcı değildir.

Görünüşe göre, bu konuda bazı suçluluk hisseden iki önemli eski Facebook yöneticisi - ikisi de kişisel düzeyde sosyal medyaya karşı vicdani retçi olan- Facabook'un taktikleri ile ilgili geçtiğimiz aylarda sert bir şekilde konuştu. Kasım 2017'de, ilk Facebook yatırımcısı ve eski yönetici olan Chamath Palihapitiya, Stanford İşletme Fakültesi'nde izleyicilere, Facebook'u yaratmada yardımcı olduğu için "inanılmaz suçlu" hissettiğini ve "Yarattığımız dopamin odaklı geri bildirim döngüleri toplumsal işleyişi yok ediyor," diye anlattı. Aynı ay, Napster'ın kurucusu ve Facebook'un eski başkanı Sean Parker, Facebook hakkında, “kelimenin tam anlamıyla toplumla, birbirinizle ilişkinizi değiştiriyor . . . Büyük bir olasılıkla garip yollarla üretkenliğe müdahale ediyor. Çocuklarımızın beyinlerine neler yaptığını sadece Tanrı bilir," diye bahsetti. Ve devam etti: "Bu uygulamaları inşa işine giren düşünce süreci, Facebook onların ilki oluyor, . . . tümü şunla ilgiliydi: 'Zamanınızın ve bilinçli dikkatinizin mümkün olduğunca çoğunu nasıl tüketiriz?'" "Mucitler, yaratıcılar -bu benim, bu Mark [Zuckerberg], Instagram'dan Kevin Systrom, tüm bu insanlar- bunu bilinçli bir şekilde kavradılar. Ve yine de yaptık."

Yaratıcıların, zayıf karakter ya da şeytanca amaçlar nedeniyle ister istemez "yine de yapmayı" yapmadıkları vurgulanmak zorundadır. Kapitalizmin sınırları içinde başarılı olmak için yapmaları gereken şey buydu. Sosyal medya ilk ortaya çıktığında, kullanıcıları “meşgul etmek” için manipülatif taktikleri kullanmayı reddeden girişimci adaylar vardı.Fakat bu ret, onlara rıza göstermememizin tam da nedeni.

Akıllı telefonlar kendi başlarına özellikle bağımlılık yapmazlar, ancak manipülatif, alışkanlık yaratan uygulamalar için vasıtalardır; ancak akıllı telefonların her yerde kullanabilme özelliği, çeşitli uygulamaların bağımlılık potansiyelini besler ve bunun tersi de geçerlidir. Gördüğümüz gibi, liberal yorumcular genellikle bu teknolojilerin aldıkları bağımlılık biçiminin basitçe “nasıl” olduğunu varsaymaktadır. Onlar pasif bir şekilde, sonlu ilgimiz üzerinde şiddetli rekabetin asla bitmeyen bir oyunuyla iştigal eden şirketlerin içinde olduğu bir ekonominin, "ilgi ekonomisi"nin yükselişi olarak kabul ettiler.

Beklenildiği gibi, bu olguya muhalefet, ilgi ekonomisinin "diğer tarafını gören" ve etik dışı olduğunu belirten eski bir Google "tasarım ahlakçısı" Tristan Harris'te sembolleşerek, Silikon Vadisi'nin bizzat içinde ortaya çıktı. Harris ve diğer birkaç Silikon Vadili, "dijital ilgi krizi" olarak atıfta bulundukları şeyle savaşmak için İnsancıl Teknoloji Merkezi adında bir organizasyon kurdular.

Örgütün websitesine göz atınca, Harris ve arkadaşlarının sorunun sebebini çok iyi kavradıkları görülüyor. Şöyle açıklanıyor: “Bunlar tarafsız ürünler değil. Bizi bağımlı kılmak için tasarlanmış bir sistemin parçası.” “YouTube, Facebook, Snapchat veya Twitter gibi ilgi çekme şirketlerinin değişmesini bekleyemeyiz çünkü iş modellerine aykırıdır.” Onlar tam olarak, sakınma ya da razı olmadan ziyade "insani tasarım"ın çözüm olduğuna, bu cihazların cazibesini en aza indirmek için alınabilecek önlemler olmasına rağmen, "daha iyi alışkanlıkları hayata geçirmek yalnızca bizim sorumluluğumuz değildir"e inanırlar.

Çözümlere gelince, Harris teknoloji şirketlerinin etiklerini “yeniden gözden geçirmesi”, “iletişimi değiştirmesi” ve “ürünlerini daha insani bir şekilde yeniden tasarlaması” gerektiğini röportajda ileri sürdü. Atlantik'teki Harris ile ilgili bir makalede, yazılım tasarımcılarının etik olarak software dizayn etmeleri ve şirketlerin "başarıyı ölçtükleri göstergeleri yeniden düşünmeleri" için bir tür Hipokrat Yemini bile geliştirdiği belirtiliyor. Ayrıca, "hayatınızı yaşamak için tamamen sizi teşvik eden, kullanıcılarının aylık bir ücret ödedikleri bir Facebook versiyonu inşasını" önerdi.

Bunu kavrayan liderlik olmaksızın, manipülatif teknoloji şirketlerine karşı oluşmaya başlayan hareket başarısız olmaya mahkumdur. İyi niyetlerine rağmen, Harris ve İnsancıl Teknoloji Merkezi'nin önerileri önemli bir değişikliğe yol açamaz.

Sadece demokratik planlama adına piyasayı ortadan kaldırarak sosyal medyayı insanlara gerçekten faydalı olacak şekilde yapılandırmaya başlayabiliriz. Kar güdüsü, teknolojilerin kendisinden değil, internet teknolojilerinin bağımlılık yaratan doğasından sorumludur. Bir işçi devleti, sosyal medya dahil olmak üzere iletişim araçlarını ulusallaştıracak ve demokratik bir şekilde yönetecektir. Bu temelde, Silikon Vadisindeki az sayıda milyarderlerin ve onlara reklam veren müşterilerinin hedeflerinden ziyade insan ihtiyaçlarına hizmet edecek sosyal medya dizayn edebiliriz. Sosyal medya hizmetleri, aşağıdan yukarıya tamamen farklı niyetlerle yeniden tasarlanabilir. Tasarım mühendisleri ve davranışçı psikologlardan oluşan takımlar enerjilerini en alışkanlık yaratan hizmet yerine en yararlı olanı dizayn etmede harcayabilirler.

Piyasa ve kar güdüsü olmazsa gereksiz olacak olan reklam ve tıklama kargaşasından kurtulunca, sosyal medya daha kolay ve kullanışlı olacaktır. Milyarlarca insanın tükettiği bilgi, neye ihtiyacımız olduğuna reklamcıların ve sosyal medyanın verdiği karara değil bir bütün olarak toplum tarafından belirlenen önceliklere göre, demokratik olarak kontrol edilecek ve sınıflandırılacaktır. Şu an yaşadığımız kötü yan etkiler olmadan anlık küresel iletişim rahatlığına sahip olabiliriz. Toplumun işleyişinde belirli oyların ve diğer demokratik katılım biçimlerinin akıllı telefonlar ve sosyal medya aracılığıyla sağlanabileceğini düşünmek mantıksız değildir.

İnternet bağımlılığı olgusuyla karşı karşıya kalınca, yalnızca Marksizm ileriye dönük uygulanabilir bir yol sunuyor. Endüstriyel toplum ve insan refahı arasında seçim yapmak zorunda değiliz. Kapitalizmden kurtularak, bağımlılık yapan aşırı büyümeyi ortadan kaldırırken sosyal medya, akıllı telefonlar ve internetin rahatlığını yaşayabiliriz. Ruhsuzluksuz kitlesel üretim, sağlık ve çevresel kaygılar olmaksızın kitlesel tarım, manipülasyon olmaksızın sosyal medya, yabancılaşma olmaksızın modern yaşam — sosyalizm bunu bir gerçek haline getirebilir.

*www.socialistrevolution.org sitesindeki yazıdan Türkçe'ye amatörce çevrilmiştir.

ÖZGÜRLÜK

Kategorie: Üretim-Katkı-Tartışma