Özgürlük

Kırsal alanlarda ve kentsel alt orta sınıftaki gençler arasında huzursuzluk arttarken, 1967'de HKP(M) ve diğer sol partiler Batı Bengal eyaletinde Birleşik Cephe hükümetini kurdular. Nepal sınırına yakın, kuzeyde uzak bir kırsal bölge olan Naxalbari'de topraksız işçiler ve politik militanlar polis baskısına karşı misilleme olarak silahlı saldırı başlattılar. Birleşik Cephe hükümeti, merkezi devletin silahlı kuvvetlerine ayaklanmayı bastırmada yardım etti. Bu, HKP(M)'yi böldü ve iktidardaki HKP(m) ve gelecek vadeden HKP(ML) arasındaki gelecek düşmanlıkların işaretini verdi. HKP(ML) silahlı kırsal mücadelenin partisi oldu. Naxalbari ayaklanması, tüm dünyadaki yaşıtlarıyla birlikte sınırın karşı tarafında gerçekleşen Kültür Devrimi'ni idealize eden hoşnutsuz öğrenci neslinin sembolü haline geldi. Binlerce öğrenci kırsal kesime gitti, kırsaldaki yoksulların seferberliğini destekledi ve uzun süreli halk savaşını başlatmaya çalıştı. Silahlı gerilla birimleri devletin ve toprak sahiplerinin şiddetli baskısına tepki olarak kuruldu ve komşu eyaletlere yayıldı. Örneğin, 1970'te Bihar'da, geçmiş yıllardan yedi kat daha fazla kayıtlı 600 tarımsal galeyan vardı. Grevler, kırsal kesim yoksullarının çoğunlukla ücrete bağımlı özelliğini yansıtan mücadelenin en önemli şekli idi. Genel Maocu çizgiyi takip eden HKP(ML) çoğunlukla sanayi işçilerini göz ardı etti, fakat şehirli orta sınıf içinde önemli takipçilere sahipti. Maocular orta-sınıfın bazı özlemlerini sarmaladılar: emperyalizme karşı vatanseverlik,  çökmüş saltanata karşı halk iktidarı, oligarşi bürokrasisi yerine gerçek demokrasinin gelişmesi. Maocuların polis memurlarına, profesörlere, patronlara ya da diğer partilerin aktivistlerine (çoğunlukla HKP(M) ve Meclis) ve devletin isyankar gençliğe acımasız karşılığı sonucunda tek başına Kolkata'da 170/71'de 1800 kişi öldü. Bu anlamda 1968'de Hindistan'da Berkley veya Paris'ten ziyade referans noktası haline gelen Kültür Devrimi oldu. Bununla birlikte küresel hareket etkili oldu, ABD'deki Kara Panterler deneyimine doğrudan atıfta bulunan "dokunulmaz" kastın aktivistlerinin siyasi bir örgütü olan Dalit Panterleri'nin 1972'de Bombay'de kurulması ile örneğin sembolize edilen. Asıl Hindistan Dalit-Ambedkarite Cumhuriyetçi Partisi'nin yatıştırıcı politikalarıyla hayal kırıklığına uğrayan Dalit Partisi, yerel örgütlenmelerin büyüklüğü yaklaşık 25.000 üyeden az olsa da, Kara Panterlere benzer bir kırılma sergiledi.

 

 

1960'ların ortalarından 1970'lerin başlarına kadar gerilimlere neden olan sadec içsel tahrikler değildi. Hindistan egemen sınıfı, çoğunluğu Hintli 9 milyon civarında mültecinin doğu Hindistan'a göçüne neden olan Bangladeş'in Pakistan'dan ayrılma savaşında, 1965 ve 1971'de Pakistan ile savaştı. Başlangıçta bu, halkın hoşnutsuzluğunu dış düşman korkusuna kanalize ederken, askeri seferberlik, özellikle 1973 küresel petrol şokundan sonra, devlet maliyesini üzerinde daha fazla baskı uyguladı. Bu iç sorunu azdırdı. 1974'e kadarki iki yıllık dönemde ücretler kesilmeden dondurulurken, fiyatlar neredeyse iki kat arttı. Hindistan'ın ithalat hesabında ham petrol ve petrol ürünlerinin payı 1972/3'te yüzde 11'den 1974/5'te yüzde 26'ya fırladı. Enflasyon arttı ve karaborsa yayıldı. Bu, 1974 ve 1975'teki iki önemli halk hareketini başlattı: Resmi lideri Jayaprakash Narayan'ın adını taşıyan Bihar/JP ve Gujarat adıyla anılan hareketler. Bu kitle hareketlerinin toplumsal tabanı, öğrenciler ve beyaz yakalı işçiler ve onların sendikalarıydı. Odak noktası, enflasyon ve karaborsacıların istifçiliğinin yanı sıra 1947'den beri iktidarda olan Kongre Partisinin yol açtığı yozlaşma idi. Hareket, üniversite işgallerini, istif mallarıyla dolu şüpheli depoların basılmasını, polisle şiddetli çatışmaları, bunun yanı sıra yol ve demiryolu kapatmalarını tetikledi. Gujarat'ta toplumsal huzursuzluk devletin kendi baskıcı organlarına nüfuz etti. "Lucknow Ayaklanması" sırasında para-militer Silahlı Eyalet Polis Teşkilatının mensupları, baskı yapmaları istenen öğrenci göstericilerin sıralarına katılarak yetersiz maaş ve acınası çalışma koşullarına karşı isyan ettiler. Bu dostluğun sınırları vardı; Ocak 1974'te Gujarat'da 100 kişi devlet güçleri tarafından öldürüldü, yaklaşık 3.000 kişi yaralandı ve 8000 kişi tutuklandı. Bihar hareketi, bu olaylarla tetiklendi ve bazı idari reformlar ve "tam devrim" adı altında ufak ölçekli sanayilerin canlanmasını talep eden politik lider JP Narayan'ın daha çok kontrolü altında kalsa da benzer yollar izledi. Bihar şehri gösteriler ve 400 kamu sendikasının grevleri ile sarsılırken, demiryolu sendikaları Mayıs 1974'te Hindistan genelinde grev çağrısı yaptılar. Çoğunlukla yüksek ücretler ve daha az çalışma saatleri talep eden 1,7 milyon işçi greve katıldı. Demiryolu taşımacılığına dayanan çelik ve kömür gibi ana sanayi merkezlerine yayılma tehdidinde bulundu. Grev çağrısı için 1974 Nisan'ının 8'inde karar verildi. Indira Gandhi, bu çağrıya, sömürgeci günlerden miras kalan “Hindistan Nizamını Koruma” hükümleri uyarınca grevi yasadışı ilan ederek yanıt verdi. Grev aktivistleri İç Güvenlik Yasası gereğince tutuklandılar. Buna rağmen grev hala devam etti ve 8 Mayıs'tan 27 Mayıs'a kadar sürdü. Bu dönemde 50.000'den fazla işçi hapse gönderildi ve 15.000 kişi işini kaybetti. Bu baskı açıkça bir yıl sonraki olağanüstü halin de habercisiydi.

 

 

1975'teki olağanüstü halin dayatılması, 1973 krizinin ağırlaştırdığı toplumsal huzursuzlukla baş etmenin bir tedbiridir. Aynı zamanda, Şili'den Polonya'ya kadar dünyanın diğer yerlerindeki çok acımasız benzer politikalara yönelenleri takip eden Hindistan'ın dünya sistemi içindeki politik ve ekonomik entegrasyonunun da bir işaretiydi. Hint milliyetçisi RSS gibi sağ kanat muhalefete karşı "anti-faşist bir önlem" olarak ilan edilen ve Hindistan Komünist Partisi tarafından desteklenen olağanüstü hal çoğunlukla şehirli ve kırsal proletaryayı hedef aldı. Başlangıcından bitişine kadar geçen yirmi ayda 200.000 muhalif tutuklandı, kentsel alanlar gecekondu yıkımlarında bir artışa tanık oldu, örn. Delhi'de yaklaşık 71.000 yoksul insan şehir merkezinden sürüldü, çoğu kez kaba kuvvetle(Türkmen Kapısı katliamı). Hem kentsel hem de kırsal alanlarda proleterler kısırlaştırma programları tarafından hedeflendi: yaklaşık 11 milyon insan (çoğunlukla erkek proleterler) olağanüstü hal sırasında kısırlaştırıldı. Birçoğu polis tarafından toplandı ve itaata zorlandı. Bunlar çok iyi bilinen gerçekler olsa da, olağanüstü halin sanayi işçileri üzerindeki etkisi daha az belgelenmiştir, örneğin Faribad'taki birçok işçi, işin yeniden yapılandırılmasını ve yoğunlaştırılmasını zorla kabul ettirmek için yönetimin grev yasağını nasıl kullanıldığını anlattı. Yeniden yapılanma ve kapitalist saldırının ne ölçüde olduğuna ilişkin bazı rakamlar: Olağanüstü Halin ilk ayları içinde çokuluslu şirketlerde çalışan 20.000 işçi işten çıkarıldı; Olağanüstü Halin ilk yılında toplam 70.000 işçi işten çıkarıldı. Olağanüstü Hal lokavtları boyunca bir kişinin bir günde yapabildiği iş miktarının neredeyse yüzde 95'inin kaybolmasına sebep olundu. 1975'in ilk yarısında 17 milyon iş günü tutan iş grevlerle "zayi" oldu, ikinci yarısındaki sayı ise sadece 2 ila 4 milyon iş günü idi. Grevler yasadışı ilan edildi, genel bir ücret dondurma uygulandı ve yıllık yasal prim ödemesi yüzde 50 azaldı. 1976'da 1975 yılına göre sanayi üretiminde yüzde 10'luk bir artış yaşanırken, aynı dönemde işsizlik oranı yüzde 28 arttı. Olağanüstü hal toplumsal bir baskıya dönüştü. Daha önce var olan enflasyon ve işsizlik nedeniyle ortaya çıkan toplumsal öfke, kırsal kesime, kentte çalışan gecekondu mahallelerine ve fabrikalara kadar yayılan otoriter hakimiyet tarafından azdırıldı. Aynı zamanda, “işçi sınıfı kurumsallaşması”nın iki ana gücü olan Kongre ve Hindistan komünist Partisi, işçi sınıfı arasında kendilerini büyük ölçüde itibarsızlaştırdılar. 1977-1979 yıllarında işçi sınıfı mücadelelerinin ani yükselişi sırasında Kongre sendikası(INTUC) ve HKP sendikası(AITUC) tamamıyla bir kenara itildiler.

 

 

Örneğin Kolkata'da hint keneviri fabrikalarına, Bombay'da tekstil fabrikalarına, Jamshedpur'da çelik üretim tesislerine ya da Dhanbad'da kömür madenlerine dayanan,eski işçi hareketi büyük ölçüde Hindistan Komünist Partisi'ne bağlıydı ve çoğu zaman kast yönünden daha fazla ayrışmıştı. 1960'lardan itibaren yeni sanayi merkezleri ortaya çıktı, bir tanesi Haryana Faridabad'da, aynı zamanda Indore, Kanpur, Pune, Bhopal'da ... Kırsal kesim emek pazarı ve köylülerdeki değişimler farklı kast ve dinden olan proleterleri şehre getirdiği için buradaki işçiler daha çok karışıktı. Sanayi daha fazla modern biçimdeydi ve genellikle uluslararası yatırımla bağlantılıydı. 1970'lerden önce, 1969'da Faridabad'daki East India Pamuk Fabrikası'nda ya da 1973'te Goodyear'da şiddetli grevler oldu, ancak gerçek patlama 1977'deki olağanüstü halin kaldırılmasından sonra oldu. Yöneticilerin gece vardiyaları sırasında dövülmesi, en düşük kasta mensup fabrika temizlikçileri tarafından yönetici kantinlerine el konması ve sık sık yasadışı grevlerle birlikte iki yıl boyunca, Faridabad gibi sanayi bölgeleri neredeyse kontrolsüzdü. Eş-dost Meclisi'ne karşı demokrasinin savunucusu olarak kendini kutsayan yeni seçilmiş Janata hükümeti huzursuzluğu bastırmak için çok sert tedbirlere başvurmak zorunda kaldı. Örneğin, 1977'de Kanpur'daki Swadeshi Cotton Mill'de veya 1979'da Faridabad'da. 26 Ekim 1977'de, birkaç hafta boyunca maaşlar ödenmedikten sonra, Swadeshi Cotton'daki 8.000 işçinin çoğu fabrikayı kuşattı ve baş yöneticileri rehin aldılar. Sendikalar dahil değildi, tüm ana sendikaların liderleri dövüldü. İşçiler fabrika çatısına gaz tüpleri ve asit şişeleri yerleştirdiler ve havaya uçurmakla tehdit ettiler. İşçilerin ücretleri, 54 saatlik “kuşatma” sonrasında ödeniyordu. Devam etmekte olan çeşitli çatışmalar 6 Aralık'ta zirveye ulaştı ve yaklaşık 1000 işçi tekrar fabrikayı kuşattı. Silahlı güvenlik görevlileriyle sorun çıktı, çatışmada iki yönetici öldü. Polis, işyerlerinde öncü işçi kitlesine ateş ederek müdahale etti. Resmi rakamlar 11 işçinin öldüğünü belirtirken, işçiler 100'den fazla insanın öldüğünü söylediler. Benzer bir durum, 1979'da bir grev dalgasının ardından Faridabad'da meydana geldi.  "Liderlikleri" ardında genel huzursuzluğu hizaya sokma girişimi içinde belli başlı sendikalar ve artı neo-Maocular 17 Ekim 1979'da Faridabad genelinde grev çağrısı yaptılar. Devasa bir kalabalık, Neelam Chowk yakınlarında büyük bir üstgeçidin altında toplandı. Kısa bir provokasyondan sonra polis, üstgeçitin her iki tarafındaki stratejik pozisyonlardan ateş etmeye başladı. Resmi rakamlar 17 kişinin öldürüldüğünü söylerken, resmi olmayan rakamlara göre 100 ile 150 ölü vardı. Bazı işçiler olay yerinden birkaç mil uzakta evlerinin önünde polis tarafından öldürüldü. 1970'lerin sonlarındaki şiddetli baskılar, 1980'lerin yeniden yapılandırılmasının önünü açtı: kitlesel işten çıkarmalar, işçilerin saldırısını yavaş yavaş bitiren yenilikler, baskı makineleri ve otomatik dokuma tezgahları. 1982'deki 200.000 ila 300.000 işçiyi içeren büyük Bombay tekstil fabrikası grevi, 1980’deki FIAT saldırısına ya da 1984’te İngiltere’de madenciler grevine denk düşebilir: emekçi gücünün son kalan kalelerine politik olarak düzenlenmiş bir saldırı. Hindistan ekonomisi, 1980'lerin geri kalanı boyunca kendisini, 1990/91'deki diğer büyük küresel ekonomiler gibi dış borç yükü altında çöküşe doğru sürükledi.

 

 

1960 ve 1970'lerde Hindistan'da hakiki bir şekilde örgütlenen ve kendini ilan eden devrimciler Maocular idi. Ancak, Hindistan'ın gericiliğinin üstesinden gelmek için demokratik bir devrime ihtiyacı olan yarı-feodal ve yarı-kapitalist bir toplum olduğunu iddia etseler de, geriye dönüp baktığımızda, kapitalist koşullar altında gerçek devrimci gücün sınıf mücadelesi olduğunu görebiliriz. Hindistan'daki toplum kalkınmada bir sıçrama geçirdi. 1960'larda Hindistan'da yaşayan 400 ila 450 milyon insan vardı; bugün 1.3 milyardan fazla var. Ortalama yaşam süresi o zamanlar 45 yaş civarındaydı, bugün ise 70'e yaklaştı. Hala kırsal bir toplum olsa da tarım GSYİH'nın sadece yüzde 15'ini oluşturmaktadır - otuz yıl öncesine kadar yüzde 30'un üzerindeydi. Çin'deki akranları gibi, bugünlerde genç çalışanlar cep telefonları ve internet sayesinde dünya hakkında daha fazla şey biliyorlar. Tata gibi şirketler İngiltere'deki araba fabrikalarını ve dünyanın dört bir yanındaki çelik tesislerini işletiyorlar. 1960'ların sonlarında ve 1970'lerin başlarında proleterler kırsal alanlar ve endüstriyel merkezler arasında düzenli bir göç bağlantısı kurmaya başlamışlardı - bundan önce hem köy hem de şehri kapsayan gerçek devrimci ayaklanma orta ve üst sınıfların ellerinde geleneksel olarak bulunan resmi örgütlere bağlı olurdu.